De tocht door het echte Afrika: Malawi & Zambia

Hallo mzungu’s,

Hier zijn we al met ons tweede verslag van Afrika, dit keer doorheen de ongerepte en ontoeristische gebieden van Malawi en Zambia.

Malawi

De grensovergang van Tanzania naar Malawi verliep terug vlekkeloos, natuurlijk wordt je altijd wat lastiggevallen en gevolgd door de niet zo eerlijke geldwisselaars maar die lieten we zoals gewoonlijk links liggen.  Eerst uitchecken in Tanzania aan de grenspost, wat  vriendelijk lachen, kaartje invullen, beetje opscheppen tegen de ambtenaar over hoe prachtig zijn land wel niet was geweest voor ons, en zonder verdere vragen of controle de stempel in het paspoort en op naar de Malawi grenspost om in te checken, terug een vriendelijke lach en een stempel, en zelfs gratis deze keer, en we waren ons tiende land binnengewandeld op onze wereldreis.

We besloten om een minibusje te nemen naar onze eerste stopplaats Chitimba, gelegen aan het Malawimeer, dat maar liefst zo’n 250km lang is en ongeveer 50km breed en één vierde van de totale landoppervlakte in beslag neemt.  We kropen dus in het busje maar na een dik uur stonden we nog altijd stil en het was er snikheet.  We weten dat we geduld moeten hebben in Afrika maar we stapten deze keer toch uit, tot groot ongenoegen van de man die alles regelde op het busje en al voor de tiende keer zei : we’re leaving in five minutes!!  We gingen naar de grote weg en zwaaiden naar alles dat passeerde, na vijf minuten stopte zo’n busje die wel al in beweging was en waren we eindelijk vertrokken voor een langzame rit die om de twee minuten onderbroken wordt voor van alles dat je je maar kunt inbeelden.  De drie uur durende rit (80km ver) was een soap serie op zich, een zak rijst die openscheurde en het busje vol met rijst, vissen aan de ruitenwissers, bakken vis in het busje met aangename geur, een dronken man aan de kant van de weg die uitgeteld op het gras lag waar heel het lokaal dorpje hem aan het observeren was, levende kippen die in je rug pikken en nog zoveel meer.  Een saai ritje kun je het alleszins niet noemen en we lagen soms bijna plat van het lachen, waar we niet konden mee lachen was dat de rugzakken in wat visjus lagen in de kofferbak waardoor er een tijd lang een geurtje aan zat.:-)

In Chitimba besloten we een tweedaagse trektocht te maken naar het bergdorpje Livingstonia  en hadden daarvoor om 5u30 opgestaan om de hitte voor te zijn.  Enkele liters water gekocht en we begonnen aan de steile klim van 15 kilometer dat al 700m overbrugt in de eerste kilometers gevolgd door 20 immense haarspeldbochten.  De eerste honderden meters waren al dodelijk, steil man en toch al warm, ons water zou de top niet halen, dat wisten we nu al.  Het kwam onmenselijk heet maar beetje bij beetje geraakten we hoger, de ene scherpe, steile bocht na de andere.  De uitzichten over het meer waren fenomenaal, prachtig.  Dit gaf ons moed en een uur of vier later kwamen we aan een eerste stop, een camping met hutjes met prachtig zicht over het meer en omgeving, we waren nu bijna 10km verder. Hier zijn we gestopt voor een welverdiend drankje maar hier zouden we niet blijven overnachten, we wilden het goed doen en in het dorp zelf overnachten, nog een goeie vijf kilometer te gaan dus.  Die laatste vijf kilometer begonnen redelijk vlak maar kwamen steiler naar het einde toe, vooral het laatste stuk was moordend, we hezen ons naar boven, dit kon moeilijk nog wandelen genoemd worden.  Eindelijk aangekomen in het dorp, moesten we nog twee kilometer verder voor onze slaapplaats, het Stone house, gerund door paters.  De tocht doorheen het stadje was rustig en vredig, enkele huisjes te bespeuren, kleine winkeltjes en een relaxte sfeer.  Het Stone House was in zicht en ons doel was bereikt voor de dag, we hadden dit goed gedaan en waren toe aan wat rust!  Het vriendelijke paterke gaf ons een warm welkom en toonde ons onze kamer, die spotgoedkoop was met alles erop en eraan!  Het Stone House was prachtig gelegen op een heuvel met zicht op het meer dat diep onder ons lag.  En alhoewel we niet meer voelden dat we benen hadden, bezochten we toch nog het bekende kerkje hier waar we onmiddellijk een rondleiding kregen. De vriendelijke gids toonde ons o.a. de klokkentoren waar we via een heel steile trap naar boven konden klimmen (nog wat klimmen) waarbij we een mooi uitzicht hadden op het dorpje Livingstone.  Ook het glaswerk die er te vinden was in de kerk had een mooie uitbeelding van de missionaris dr. Laws, tegen zijn strijd voor de slaven.  Die dr. Laws kwam met twee collega’s eind negentiende eeuw naar Livingstonia en in een kleine tien jaar bouwden ze een dorp met alle nodige faciliteiten.  Er is hier dan ook een monument opgericht op de plaats waar Dr. Laws voor het eerst zijn tent opzette de eerste nacht toen hij hier arriveerde.

De volgende dag na wat vers gebakken broodjes gegeten te hebben, die de pater trouwens zelf bakte, waren we klaar voor de afdaling terug naar beneden.  Doordat de weg afgesloten was voor alle verkeer konden we geen lift regelen naar beneden.  De weg wordt in ons boek omschreven als één van de spectaculairste wegen in Afrika om af te leggen met de auto omwille van de heel scherpe bochten.  Dus geen andere optie voor ons dan te wandelen.  Omdat we wat later waren vertrokken brandde de zon al in onze nek toen we vertrokken.  De afdaling verliep redelijk vlot, we waren al getraind van de vorige dag.

Daarna reisden we verder en maakten we een aantal stops in dorpjes en steden en genoten we van de dagelijkse taferelen langs de weg.  Ook de mooie natuur bleef ons bekoren.  We bezochten ook nog het gekende badplaatsje aan het Lake Malawi, genaamd Nkata Bay.  Daarna ging onze reis verder via Lilongwe, de hoofdstad van Malawi, naar de grens met Zambia.  We namen voor 1 keer een taxi maar ook dit bleek een moeilijkheid.  In Malawi heerst er momenteel een enorme schaarste aan benzine, wat betekent dat de meeste benzinestations geen voorraad meer hadden.  En bij degene die dit wel hadden stond een enorme file.  Het moest natuurlijk weer wel lukken toen wij aan de beurt waren was de pomp leeg.  Dan maar gaan zoeken op de zwarte markt, en voor het dubbele van de prijs vonden we benzine en konden we toch vertrekken richting grens.

Zambia

De grensovergang ging zoals voorheen heel vlotjes.  We maakten een stop in Chipata, 30 km over de grens.  Daar aan het busstation aangekomen wilden we meteen ons ticket regelen voor de volgende dag richting Lusaka, de hoofdstad.  We waren ondertussen al veel gewend maar dit busstation zal ons lang bijblijven.  Bij aankomst kwamen er wel 20 locals op ons toegestormd die in opdracht van busmaatschappijen ons een ticket wilden verkopen.  Blijkbaar waren ze dronken, waardoor ze redelijk agressief overkwamen.  Wij wisten heel goed welke maatschappij wij moesten nemen en rukten ons los uit de massa om aan het juiste loket te geraken.  We kochten vlug ons ticket om vlug te verdwijnen uit deze chaotische plaats.  Op onze terugweg riep 1 van de dronkaards: “if you take this bus tomorrow, you will be vomitting all the time”, waarop we grandioos in de lach schoten.  Wat ze hier niet allemaal uitvinden om mensen te overtuigen om hun bus te nemen!  De busrit naar Lusaka verliep trouwens zonder lichamelijke ongemakken :-).

De grootste reden voor onze reis doorheen Zambia was eigenlijk de eindstop nl. het dorpje Livingstone met zijn Victoria Falls.  We werden hartelijk ontvangen in ons guesthouse waar we een vijftal dagen zouden verblijven.  Het was er heel gezellig waar we ons dan ook snel thuis voelden.  We besloten eerst wat kennis op te doen van de stad en bezochten het museum met de historie van David Livingstone die de Victoria falls ontdekte op zijn ontdekkingsreis door Afrika.  Voor een museum was het niet te saai en mooi in beeld gebracht. 

Toen gingen we na lang uitkijken de Victoria Falls bezoeken.  Ingang was 20USD, wat eigenlijk nog meeviel voor zo’n spektakel.  We deden onze regenjas aan en huurden nog één extra, niet omdat het regende maar door de kracht van de watervallen werd ons verteld dat we kletsnat gingen zijn wat ook het geval was :-).  We kwamen eerst voorbij enkele magnifieke uitzichten, ondermeer de brug die Zambia met Zimbabwe verbindt.  Toen kwamen we dicht bij de watervallen en werden we direct goed nat.  De kracht van de watervallen zorgt ervoor dat het water direct terug naar boven spettert en lijkt op echte stortregen. De Victoria Falls zijn ongetwijfeld één van de mooiste dingen dat we tot nog toe al hebben gezien. De Victoria falls stonden nu ook op zijn mooist midden in het regenseizoen, veel water en dus krachtiger dan in het droge seizoen.

Omdat we ten volle wilden genieten van onze tijd in deze prachtige omgeving deden we hier ook een boottocht op de Zambezi rivier die verder gaat in de watervallen.  We namen plaats op het bovendek en genoten van de heerlijke natuur rondom ons, we konden enkele olifanten en giraffen spotten alsook wat krokodillen.  Er waren ook hapjes aanwezig en iets om de keel te smeren :-)

Op onze laatste dag hebben we iets magnifieks ondernomen, we besloten namelijk om een “microlight” flight te doen over de watervallen.  Dit is een open mini vliegerke met twee zitplaatsen, de piloot vooraan en 1 passagier achteraan.  Dus we zaten elk in zo’n vliegerke apart.  Helm op, microfoon op en we waren weg.  En het was een fantastische ervaring.  We cirkelden verschillende keren over de watervallen, en zagen nu zowel de Zambiaanse kant, als de Zimbabwaanse kant.  Gigantisch groot, een mooi perspectief vanuit de lucht!  We vlogen zelf door de waterdamp, die gevormd werd boven de watervallen.  Een speciaal gevoel.

Na deze prachtige weken doorheen het hart van Afrika zetten we onze tocht verder naar Zuid-Afrika waar we een maand zullen vertoeven!

Tot later

Tropische groeten!