Wijn & Lama's in de bergen van Noord-Argentinië!

17 april 2011 - Tilcara, Argentinië

 

Hola chicos!!

Het tweede deel van onze tocht doorheen Argentinië begonnen we in de stad Mendoza, een stad die vooral ’s avonds tot leven komt. Wijn is het thema van de stad die omgeven is door talloze dorpjes met wijngaarden. Ook wij deden een tocht langs de wijngaarden en deden dit deze keer met de fiets, we kozen voor het dorpje Maipu. De wijn smaakte goed maar het moet toch gezegd worden dat de wijntjes in het zuiden van Afrika net iets meer te bieden hadden, alsook de wijnhuizen. Na de wijn was het tijd om het Andesgebergte te verkennen met een bergdagtrip. Het doel van de trip was om tegen de grens met Chili de hoogste berg van Zuid-Amerika, de Cerro Aconcagua, in het vizier te krijgen die tevens ook een vulkaan is. Met ons mini busje geraakten we toch tot tegen de 5000m en kregen we een prachtig zicht op de besneeuwde Cerro. Daar stond een groot christusbeeld pal op de grens van Argentinië en Chili, de “cristo redentor” genaamd. De hoogte was niet te onderschatten want toen we met de groep uit het busje stapten had iedereen toch wat last van duizelingen, die wel verdwenen na enkele minuten. Op de weg ernaartoe stopten we ook aan “puenta del inca”, een natuurlijk gevormde brug die een oranje gloed heeft door het sulfaat in het water.

Na Mendoza was er een andere stad aan de beurt, nl. Cordoba. Het centrum van de stad heeft een schat aan talloze koloniale gebouwen die heel mooi verlicht worden in de avond, vooral de gebouwen rond de plaza (een gezellig park in het centrum met veel groen en terrasjes) waren zeker meerdere foto’s waard. In het midden van de stad onder de grond bevindt zich ook de “crypte jesuitica”, een ietwat lugubere crypte die gebouwd werd door de jesuieten als crematorium rond 1800 en totaal begraven werd enkele jaren later. Deze crypte werd toevallig terug herontdekt in 1989 doordat telekom aan het graven was in de stad om kabels te leggen. De crypte is helemaal hersteld en wordt nu soms gebruikt voor kunsttentoonstellingen alsook theathervoorstellingen, iets speciaals.

Na de steden besloten we de rustigere dorpjes aan te doen en wat waren ze de moeite, Tafi Del Valle was de eerste op de lijst. Het bergdopje telt slechts 3000 inwoners en enkele straatjes. Wellicht sliepen we hier in één van de mooiste verblijfplaatsen ooit, een oude boerderij van de 17e eeuw die nog niks aan charme had verloren en dezelfde was gebleven. De kamer stond vol antieke meubelen waaronder een boekenkast. De kleine boerderij had enkele grazende lama’s in hun weide met tal van andere dieren. Ook hier maakten ze zelf drie soorten kaas op kleine schaal die ze verkochten aan voorbijgangers op straat. De kazen waren heerlijk bij het verzorgde ontbijt die we hier kregen. Dit kleine dorpje had zelfs zes eigen gebrouwen bieren die heel lekker waren trouwens!

Cafayate, dit kleine dorpje heeft de tweede grootste wijnproductie van heel Argentinië. En omdat dit dorpje zo klein is zijn vele wijngaarden gelegen op wandelafstand van het “centrum”. De wijnhuizen hier waren trouwens veel verzorgder dan in Mendoza en hadden een prachtige locatie! Na terug de wijn te hebben geproefd was het tijd om de buurt te verkennen, en wat voor buurt. De quebrada de cafayate, een wild en ruw landschap die rijkelijk gekleurd is door zandsteen en nooit geziene rotsformaties was zalig om in te vertoeven en door te rijden met de auto!

Even terug in een grote stad dan, Salta, één van de meest toeristische steden in het Noorden, terug met een zalige plaza met alles erop en eraan en het wordt de parel van Argentinië genoemd omdat alles hier nog het best bewaard is gebleven. Wat ons hier het meeste is bijgebleven is een museum, het MAAM-museum. Het museum over de inca cultuur en meer in het bijzonder de kindofferingen die de inca’s deden op de hoogste bergtoppen in de Andes. Ze deden dit om er zeker van te zijn dat hun volk zou worden verdergezet en geloofden dan ook niet dat de kinderen effectief dood gingen maar wel dat ze herenigd werden met hun voorvaderen. Waar het museum vooral om draait is om de drie kinderen die ontdekt zijn geweest in 1991 op een berg tijdens een expeditie. Wat vooral heel confronterend was is dat die drie geofferde kinderen nog altijd helemaal intact zijn gebleven doordat ze bevroren waren door de koude temperaturen op de berg. Één van die kinderen staat zelfs tentoon in een glazen koker, geen kopie maar het originele lichaam, het kind zit met de benen gekruisd in de geofferde positie van 5000 jaren geleden. Heel confronterend en niet voor gevoelige zielen maar ongelooflijk interessant en veel stof om over na te denken...

Dan terug naar de stilte met het dorpje Cachi, gekend voor de immense cactus velden. Het rustige leven van de bewoners hier wordt enkel verstoord door de tourgroepen die rond de middag lawaai komen maken in het dorpje, wij kwamen met de lokale bus en besloten hier twee dagen te verblijven in een gastenkamer bij een familie om zo het leven van de mensen hier te aanschouwen. Ook onze tocht naar de top van een berg met een kerkhof en de prachtige zonsondergang over de bergen zullen we niet vlug vergeten. De tijd stond toch even stil hier...

Na een onvermijdelijke passage terug door Salta kwamen we aan in Tilcara, terug een heel geïsoleerd dorpje in een soort niemandsland met veel cultuur. Het was net de week voor Pasen en dat wordt hier immens gevierd met lokalen die uit alle uithoeken van het Noorden komen. Heel de nacht speelden ze muziek met veel enthousiasme doorheen heel het dorpje, wel niet goed voor de nachtrust. :-) Vanaf hier viel het ook op dat de mensen nog heel traditioneel gekleed waren. Hier deden we ook een leuke wandeling naar “garganta del diablo”, een canyon met een leuke waterval en indrukwekkende omgeving. Ook “Pulcara” , een colombiaanse site van vroeger met immense cactusvelden errond was de wandeling meer dan waard hier. Doordat lama’s hier overal rondtoeren was het ook niet verwonderlijk dat de dieren ook de grill op gingen in de restaurants, deze lieve dieren smaken trouwens heerlijk! (excuses aan de vegetariers)

Onze laatste stop doorheen het land was Humahuaca, een klein dorpje die nog niet zoveel toeristen over de vloer krijgt als de andere dorpjes. Een prachtige klim over de plaza bracht ons hier naar het moment van de onafhankelijkheid. Heel veel kraampjes hier zorgden voor de sfeer in dit kleine dorp. Van hieruit hebben we dan de bus genomen richting de grens met Bolivië, waarover later terug meer...

Ciao!

Foto’s

5 Reacties

  1. anne marie:
    2 mei 2011
    dank voor jullie mooi verslag en prachtige foto's ! Geniet maar verder daar van die prachtige landschappen en de mensen die jullie omringen - heerlijk moet het zijn !
  2. Zee:
    8 mei 2011
    Wish I could read your blog but enjoying the pictures :) ! I hope you two are having a great time in the Amazon. Look forward to seeing some pictures. We are finally leaving Sucre tonight! xxx zee and em
  3. Farah Lisabeth:
    9 mei 2011
    jullie verhalen blijven me verbazen, geniet geniet geniet en geef ons ook een klein beetje magisch gevoel door te blijven schrijven :) ik ben grote fan!!
  4. carine van daele:
    9 mei 2011
    Hoi Hanne en Levi,
    Bijna een jaar rond zijn jullie nu aan het rondtrekken....een jaar vol ongelooflijke ervaringen. We hebben genoten van de verslagen en kijken nog meer uit naar de verhalen....
    Lieve groeten,
    Carine
  5. Nancy Dezutter:
    7 juni 2011
    Hoi,
    Na bijna een jaar tijd zijn jullie reisverslagen nog altijd even mooi en boeiend. Ook jullie foto's zijn prachtig. Niet te geloven dat jullie binnen enkele weken terug zijn. Wanneer komen jullie eigenlijk precies terug?
    Claudine is gisteren oma geworden van Elias.
    Bij ons anders alles hetzelfde. Alé, tot binnen enkele weken!!!!

    Groetjes zutterke